این دوره زمانی مصادف است با تهیه برنامههای عمرانی سوم، چهارم و پنجم. از برنامه سوم عمرانی مدت اجرای برنامهها پنج ساله شد. الگوی مورد نظر صنعت بود. بخش های دیگر شامل ارتباطات و مخابرات، کشاورزی و آبیاری، نیرو و سوخت و فرهنگ است. که تمام آن ها در تقارن با اصلاحات ارضی قرار داشت. از میان مشکلات این برنامه نیز رکود اقتصادی سال های آخر برنامه دوم، ثابت ماندن نرخ بیکاری، رکود بخش کشاورزی، مشکلات زراعی و دامداری، عدم علاقه بخش خصوصی به سرمایه گذاری، مشکلات اصلاحات ارضی و کمبود نیروی متخصص بیش از بقیه موارد جلب نظر می کند (دفتر برنامهریزی منطقهای، ۱۳۹۲). در این دوره به امور زیربنایی نیز توجه شد. سدهای بزرگی در دزفول، کرج و منجیل ساخته شد. بیش از ۸۰۰ کیلومتر راه آهن، ریل گذاری شد (آبراهامیان، ۱۳۷: ۵۶۱).
برنامه عمرانی پنجم کشور که در فاصله های ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۹ به مرحله اجرا در آمد، استمرار برنامه چهارم محسوب میشد. مهمترین هدف این برنامه ارتقای کیفیت زندگی اقشار مختلف، توزیع عادلانه در آمد، عدالت اجتماعی، بهبود شرایط محیط زیست، تولید و صدور کالاهای صنعتی، احیای میراث فرهنگی، آموزش و پرورش و فرهنگ وهنر بود (دفتر هماهنگی روش های نظارت، ۱۳۰۷). عمدهترین ضعف در این برنامه کمبود کارگر ماهر، نیمه ماهر و متخصص، کمبود ظرفیت تاسیسات زیر بنایی، کمبود عرضه مصالح ساختمانی، کندی قدرت تولید کشور در قبال افزایش های مالی و ارزی، افزونی امکانات مالی بخش خصوصی، تورم و فشارهای ناشی از رشد سریع اقتصادی بود (دفتر برنامهریزی منطقهای، ۱۳۹۲ ). برنامه عمرانی ششم على رغم تدوین آن به دلیل وقوع انقلاب اسلامی به مرحله اجرا در نیامد.
سالهای بین 1347 تا ۱۳۵۷، دوره گسترش ضوابط، مقررات و قوانین شهری است. در این دوره چند اتفاق نقش مهمی در نگرش به شهرسازی کشور داشت. در کنار اصلاحات ارضی و صنعتی شدن کشور، تصویب قانون وزرات آبادانی و مسکن (1343)، تشکیل شورای عالی شهرسازی و معماری ایران در سال ۱۳۵۱ و قانون تغییر نام وزارت آبادانی و مسکن به مسکن و شهرسازی (۱۳۵۳) مهمترین اتفاقات مرتبط با شهرسازی در این دوره است.
در دوران بعد از تشکیل وزرات آبادنی مسکن و از سال 1344 تهیه طرحهای جامع شهری برای شهرهای بزرگ کشور آغاز شد. به موجب قانون تشکیل شورای عالی شهرسازی به ضوابط تهیه طرحها و آئین نامههای شهری توجه شد و براساس قانون تغییر نام وزرات آبادانی و مسکن، به تعریف انواع طرحها و برنامههای شهری پرداخته شد.
از جمله قوانین، مقررات و آئین نامه های دیگر این دوره میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
- قانون اصلاح قانون توسعه و تعریض معابر و زمین گودهای جنوب تهران (1342)، تعطیلی بانک ساختمان و تاسیس بانک رهنی مسکنی (حبیبی، همان)
- قانون تملک آپارتمانها (1343) (حجتی اشرفی، ۱۳۰۷: 14۰).
- قانون تاسیس کتابخانه عمومی در شهرها (1344)،
- قانون اصلاح چند ماده از قانون شهرداریها ( حبیبی، ۱۳۷۵: ۲۰۶) (1345)،
- تصویب نامه مربوط به حریم راههای کشور و احراز سمت شهردار، تشکیل شرکتهای سهامی زراعی، آیین نامه مهمان خانهها (حجتی اشرفی، 1364: ۱۰۱)، پارهای از مواد قانون شهرداری و نوسازی و عمران شهری، قانون تعیین و حفاظت علایم و نشانه های زمینی در نقشه برداری و تحدید حدود و حریم (۱۳۵۱)،
- قانون نظارت بر گسترش شهر تهران، قانون نظام معماری و ساختمان و آیین نامه صدور پروانه ساختمان (۱۳۵۲)،
- قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست (۱۳۵۳)، تأسیس سازمان زیباسازی تهران،
- قانون تأسیس شرکت راه آهن شهری تهران و حومه،
- قانون تشکیل شرکت تامین و توزیع آب و فاضلاب شهرها، قانون گسترش شهرها در قطب های کشاورزی و استفاده از اراضی و مستحدثات ساحلی،
- ایجاد سازمان نوسازی و توسعه و تجهیز مدارس (1354)،
- آیین نامه استفاده از اراضی در خارج از محدوده شهر ها (1355)،
- دستورالعمل ایجاد شهرکهای جدید توسط شورای عالی شهرسازی (1356)،
- قانون افراز و فروش املاک مشاع (۱۳۵۷) اشاره کرد.
شهرهای ایران بعدا از انقلاب اسلامی 1357
، ,برنامه ,های ,دوره ,شهرسازی ,شهری ,این دوره ,، قانون ,در این ,عالی شهرسازی ,آبادانی و ,گسترش ضوابط، مقررات ,دفتر برنامهریزی منطقهای،
درباره این سایت